NGA KOLEC TRABOINI

Kolec Traboini
Kolec Traboini ka lindur ne Shkoder, dhe ne moshen feminore, pas vdekjes se babait ka jetuar per disa vjet ne Shtepine e Femijes ne Shkoder.
Ka ndjekur per dy vjet shkollen Pedagogjike "Ndrec Ndue Gjoka" ne Tirane.
Pas kryerjes se sherbimit ushtarak ne Tropoje, ka punuar rreth 4 vjet ne fabriken e Fibres se Kombinatit te Drurit ne Shkoder. Me pas ka vazhduar studimet ne Universitetin e Tiranes dega Gazetari. Gjate kohes qe ishte student botoi librin me tregime "Petalet e bajames se hidhur" 1973, qe u vleresua me çmim inkurajues ne konkursin Kombetar te Letersise dhe Arteve. Shkrimtari Naum Prifti ne ate kohe botoi nje recension vleresues per tregimet e autorit si dhe stilin liriko poetik te rrefimit te autorit te ri.
Pervec nje tregimi ne gazeten"Studenti", Fosforeshenca", dhe nje tjetri ne gazeten "Drita", me pas K.Traboini nuk do te shkruante tregime letrare.
Gjate shume viteve ai shkruan skenare per filma dokumantar, vizatimore si dhe realizon nje sere dramatizimesh per femije ne Radio Tirana, nder te cilet spikat dramatizimi me nente pjese "Kreshniket e Jutbines". Ne kinematografine dokumentare ai do te fitonte per skenaret e shkruar prej tij e te realizuar ne filma, mjaft çmime duke perfshire dy kupat e festivaleve te I-re dhe te VIII-te, "Asdreni" 1976, dhe "Keshtjella e kengeve" 1989, bashkautor me poetin Agim Shehu, si dhe nje sere cmimesh per filmat "Kol Idromeno", "Hasan Prishtina" e tjere.
Ne vitin 1990 realizon me regji e skenar te tij filmin dokumentar "Deshmi nga Barleti" i cili u shpall filmi me i mire dokumentar i Kinostudios Albafilm per vitit. Ne projektet e tij per realizimin e filmave autor-film, regji e skenar ai nis punen edhe me dy filma te tjere "Fluturimi i pellumbave" dhe "Requiem" mirepo rrjedha e intensive e ngjarjeve ne fundin e vitit 90-te dhe fillimin e 91-shit, solli edhe prishjen e programeve te filmimit.
Ne Kinostudio, si kudo ne Tirane dhe rrethe, nis te fryje vrullshem era proceseve demokratike qe do te sillte permbysjen e shtetit despotik monist.
K. Traboini eshte nder organizatoret e pare te formimit te deges se Partise Demokratike per Kinostudion dhe bashkeinisiator me Mark Topallajn e Saimir Kumbaron per organizimin e metingut te madh te intelektualeve te kryeqytetit para stadiumit Qemal Stafa, ku u nguten te dalin ne tribune per te folur edhe ata qe nuk kishin kurrfare lidhje me idete demokratike.
Merr pjese ne demonstratat e medha te zhvilluara ne kryeqytet, dhe ne kete atmosfere shkruan e boton shkrimin "Vlera e Simboleve Kombetare" ne numurin 3 te gazetes RD me 16 janar 1990 ku nder te tjera thuhet se kish ardhur koha per te hequr simbolet komuniste duke perfshire heqjen e yllit te kuq nga flamuri dhe nga stema e Republikes.
Acarimi i gjendjes e detyron K.Traboinin pas shembjes se bustit, e kur komunistet kerkonin revansh monumentesh e ndoshta gjaku, te largohet nga atdheu familiarisht ne drejtim te Malit te Zi ku kishte fshatin e babait te vet Traboinin e Hotit, per te kaluar me pas ne Greqi.
Ne Athine punon ne ndertim, mekanik, pastrues e soj e soj punesh te tjera per te mbijetuar, nderkohe i revoltuar nga propoganda anti-shqiptare dhe cpifese ndaj emnigrandeve shqiptar, me kursimet e pakta qe kish investon hapjen e nje gazete per emigrandet shqiptar.
Gazeta "Emigrandi" (me pas "Egnatia") u shpernda ne sheshin "Omomia" nder emigrande diten e 10 Prillit 1993.
Gazeta doli ne kushtet jo legale ashtu sic ishin ilegale botuesi i gazetes K.Traboini dhe qindra e mijera emigrante shqiptare ane e mbane Greqise. Mizoria e Qeverise Micotaqi mbi emigrandet shqiptar me operacionin çnjerzor "Skupa" (Fshesa) e detyroi botuesin ta nderpriste gazeten ne disa numura per ta vazhduar serisht ne vjeshte me nje ambicje per ta bere gazete serioze dygjuheshe nen okielon "Drejt Europes" dhe shtimin e faqeve te saj nga 4 ne 12 faqe.
Ne vitin 1995, me materialet e botuara ne gazeten "Egnatia", K.Traboini botoi te parin liber shqip ne Greqi, albumin poetik te emigranteve "Ballada e largesive", i cili do te pasohej me dy libra te tjere te tij po shqip "Gjurme ne histori", letersi dokumentare si dhe "Kreshniket e Demokracise", ky i fundit me satira politike bashkohore.
Albumi poetik i emigrandeve "Ballada e largesive" pati nje jehone shume te gjere ne Greqi dhe vecmas ne Athine, ne rradhet e intelektualeve greke. Ne Shkrimin e tij "Ana tjeter e medaljes se emigrandeve", botuar ne revisten "Arvanon", shkrimtari dhe studiuesi Aristidh Kola shkruan me entusiazem per bijt e nje populli qe edhe ne kushte shume te veshtira te luftes per te mbijetuar, krijon edhe nje art te madh poetik, sepse populli shqiptar, bijt e te cileve jane emigrantet, eshte nje popull me frymezim e shpirt poetik.
Nderkohe shkruan me nje fryme teper miredashese edhe shkrimtari grek Kostas Valeta krijimtaria e te cilit ishte botuar e bere e njohur ne Europe.
Ne veren e vitit 1995 K.Traboini emigron familiarisht ne Amerike, vendoset ne Filadelfia e me pas sistemohet ne Boston ku jeton familiarisht.
Duke qene nje njeri qe nuk i buzeqesh fati ne mergim, edhe ne Amerike vazhdon te beje pune te renda e jasht profilit te tij profesionit si kineast. Kete mungese ai e ploteson duke u marre me krijimtari letrare. Gjate kohes se qendrimit ne Amerike, shkruan e boton dy libra te tjere "Katerkendeshi i mundimeve", Tirane 2000 dhe "Mos vdis dashuri", Tirane 2002, shtepia Botuese "GlobusR", te cilet jane pritur shume mire nga lexuesit ne Shqiperi dhe jashte dhe jane botuar shkrime vleresuese ne gazetat shqiptare te Komunitetit Shqiptar ne SHBA "Illyria" dhe "Dielli".

Ne vitin 1994 Kolec Traboini eshte pranuar antar i Federates Nderkombetare te Gazetareve, me qender ne Bruksel, ndersa ne nentor 2001 nga Kongresi i Lidhjes Shqiptare ne Bote mbajtur ne Prizren, eshte zgjedhur antar i keshillit drejtues te LSHB.

Po ha gjysmën e bukës së mergimtarit sonte
gjysmën tjeter do ta lë këtu për ju
mbi tryezen e refugjatit
që jeton prej një viti në një përdhese të Kesarianisë
në Athinë.

Do ta lë me shpresë se kur të dremis
fluturim si në endrra do vini ju fëmijët e Shqipërisë sime
të vini si ëngjëj të bardhë e ta shuani urinë
me gjysmën e kafshatës së shkretë
që nuk më shkon dot nga dhëmbja e dëshperimi
nga mjerimi juaj që është dhe mjerimi im...

Ejani. Unë po flë në qoshkun tim
nën një batanije të vjeter nga kohë e pasluftës
që UNRRA e kish sjellë për fëmijët e Greqisë
e tani ngroh kockat e mija të drobitura...
Ejani. Portën e kini hapur mos kini frike
e vetmja gjë që troket në këtë shtëpizë përdhese
është zemra ime.

Ra mesnata e gjumi më përhumbi në botën e ëndrrave.
...Erdhet, ju pashë
të bardhë e të bukur tek hynit tek porta
nata nxinte e as yje nuk kish
e ndërsa ju cicërinit si zogj pranvere me një këngë mrekullie
unë i magjepsur nga ninulla juaj e humba krejtësisht...

Zbardhi mëngjezi i zhurmshem i Athinës
nën mjergullën e dëndur dhe zhurmen e troleve
që ikin vajtueshëm, pa mbarim.

...O Zot pse u zgjova i tromaksur
prej gjysmës se bukës që zbardh mbi tryezë
asnjë therrime s'kishit prekur
asnjë gjurmë nuk kishit lënë
ju ëngjëj të bardhë të Shqipërise sime me uri të pashuar.

Tani nëpër humbellat e natës së zezë mërgimtare
më kot e kërkoj endrrën time me ëngjëj të bardhë.

Athinë 18 Maj 1992

TEK NENA


Ja ku erdha, nëna ime. Erdha
Por dora më dridhet e zilia nuk bie
tek porta
ndaj rri në prag si kërcu i harruar
i sjellë nga larg, nga lumi i mallit
që uturon nëpër dhera të huaj
e tundon zemren e mërgimtarit.
Erdha për të ndarë dhëmbjen me ty
për të bashkuar lotët
që rrodhën larg njëri-tjetrit
kaq vjet.

Tani s'na ndajnë kufijt e shteteve
veç kjo portë druri, e vjetër...

S'kam fuqi ta shtyj
s'kam fuqi ta hap
prandaj te lutem, hapma nëna ime
merrmë në krahë se ngriva
nga era, shiu e acari i huaj
që edhe këtu me ndjek pas si hije!

Qaj unë
qan ti nëna ime
e lotët mblidhen kruspull në futen e zezë
nga tmerri se unë, mëkatari i shpirtit
neser do të marr udhët prap nga kjo portë.

Shkodër 22 Mars 1992

KËNGA E PULËBARDHËS


Në mes të detit lodron, lodron, stërkala hedh
ti ikën larg, shumë larg e deti në gji të merr
notoj, notoj, dot s'të arrij, kthehu të them
imazhin tënd puhizë e kaltër në breg ma sjell.

Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!

Një gjethe plepi mbi supin tim si një pëllumb
më thotë në shpirt se do të vijë e shpresë mos humb
por ti në horizontin blu të detit humbet larg
e unë kërkoj e thërras- më kot thërras:

Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!

Ikën të gjithë, kudo qetësi, plazhi mbet shkret
veç zemra ime bashkë me valët rreh në breg
veç zëri im si një shpend deti kërkon e thërret:
Merrmë o Diell, më ço pranë saj, atje në det!

Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!

I THASHË HËNËS



I thashë hënës
merrmë si gjethe
varëm në dritaren e saj

i thashë
bëmë si rreze
përplasëm në jastekun e bardhë

i thashë
bëmë një zog
ti cicërij në ënderr

i thashë
bëmë një yll
ti pikoj në zëmër!

ME DY GISHTA NE ERE


Një gjysmë shekulli kafshuat terrin
o njerëz, duke ripërtypur tmerrin,
në thellësi të gjoksit, në thellësi të shpirtit,
gjersa zbuluat marramëndthi një copë qiell të kaltër:
askush nuk mundi t'ua mbulojë udhën e Kashtës së Kumtrit
e Yll polar patët ëndrrën tuaj.

Përmes errësirës, agonisë,
ëndërruat fytyren e pranverës
duke pritur ditën e dehjes së madhe
ditën e "marrëzisë",
sepse ju e dinit profecine e gjyshërve arbër:
se vetem atëhere kur njerëzve u hipen marrëzia e lirisë
vetem atëherë krrelat e erës në qiell nisen e bëhen të kaltra.
e anijet e stuhive te detit i afrohen bregut te shpreses.

Tash, si të dashuruarit e marrë pas lirisë rëndni
rëndni për ta puthur e mbjellur në gjoks atë copë qiell
nën strehen e të cilit edhe lotët janë gëzim
sepse puset e lotëve moti kanë shterruar;
veç gurët e zallit si gaca të syve na shikojnë
në terrin e dëndur që kafshojmë.

Jemi dehur nga shija, marrëzia, e Lirisë
e s'na vjen keq që na shpallin të çmëndur,
tek na shohin si arrnojme ëndrren tonë
me copëra qielli të kaltër:
si e ushqejmë me tamblin e gjirit të gurtë të Rozafës
foshnjën e lirisë

Kërkojmë nën ethe, nën zjarr e stuhi,
emrin e ri të kohës, të njeriut...
Etika e rreme mondane thotë do mbesim në gjysmë-rrugë:
në gjysmë-shtet, në gjysmë-hije, në gjysmë-lirie
është ky vetem trill, është kjo vetem një babëzi...

Vertete si mundemi vetem me dy gishta në erë
të shkruajmë në qiell tragjedinë e njeriut?
Të njeriut që në vdekje mbet pa varr,
të njeriut që në gjallje mbet pa diell?

Eshtë natë e territ të gjatë të Arberisë
e uragani i shpirtit s'e gjen kohen e vet të qetësimit;
si deti i egersuar që i rrëmben rëren brigjeve
enderra sublime i lëkund fronin tiranisë.
Pas ketij uragani, pas ketij ankthi e rrëmeti
kush poet i botës mund të thotë
se hajdut i natës qenka deti...?

Rëndim, rëndim, me dy gishta në ëre
puthim kaltërsinë
shuajmë etjen e buzëve të rreshkura shkrumb;
po pranë nesh ka nga ata që kanë harruar puthjen
e me dhëmbë të helmuar po i afrohen qiellit tënd, Arbëri!
Si Juda pranë Krishtit
me hapa tinëzar çapiten
me puthjen kafshuese hapin portat e ferrit të ri.

Lutjet përdëlluese a e shpëtojne ëndrrën e kaltër
nga buzeqeshja cinike. . . nga kthetrat e djallit?
Jo! As kryqi, as gjysmëhëna, as apostujt e Krishtit
nuk e shpëtojnë dot, pa zgjimin tonë të ri!
A s'është në dorën tonë, a s'është në dorën tuaj, o njerëz,
ta shpëtojmë - o Zot! - ëndrrën tonë - lirinë-në- agoni!

Nebih Bunjaku
Nebih Bunjaku është nga Poliçka e Dardanës. Ciklin e ulët të fillores e kreu në vendlindje, tetëvjeçaren në Malishevë, të mesmen në Gjilan, kurse studimet në Prishtinë. Si student ka filluar karrierën e tij pedagogjike. Fillimisht punoi në shkollën fillore në Banjën e Sjarinës, pastaj në gjimnazin e Dardanës, në shkollën teknike të Gjilanit, në shkollën fillore të Banullës - Gllogofcit, në gjimnazin e Lypjanit, në shkollën teknike të Kastriotit.
Që nga viti 1993 punon në gjimnazin “Eqrem Çabej” në Prishtinë. Një mandat ishte drejtor i këtij gjimnazi.
Ka botuar këto vëllime me poezi: Dalje nga balada 1994, Gramatikë zemre 2004, Terapia e dashurisë 2005, Një samit për një simit (poemë satirike) 2007 dhe Prushimë buzësh 2008. Ky është libri i gjashtë.
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe i “Pegasit” të Gjirokastrës, Dega në Kosovë.
Jeton në Prishtinë.

DIELLI PRAPA GRILAVE

Që një shekull dielli në burg
na pat lënë në dritë të hënës
lot e gjak na shkuan çurg
nën këmbë njerke pa gji t’nënës

vonë nga retë kur doli dielli
n’shpirt buzëqeshja na lulëzoi
ëndrrës së jetës iu zgjidh filli
kroi i lotëve n’burim shteroi

RRUGËS SË DIELLIT

Shaban Palluzhës

Dardania kur digjej flakë
nga piromanët e tërbuar
asnjë i ri plak as plakë
s’donte vatrën për ta lëshuar

nëpër krisma dhe acar
dielli shahej veç sllavisht
zemra eshkë ndizej zjarr
gjoksi hapej martirisht

e me armë rrugës së diellit
nuk e braktisi Dardaninë
meteor Shaban Palluzha
shumë e deshi Ilirinë

të lajthiturve nga drit’e hënës
përbetuar në yll të kuq
mos lejoni u tha në Besianë
lot e gjak t’na shkojnë huq

me agimin në rrugën e diellit
si në legjendë dikur Anteu
maja e Lisit Shaban Palluzha
shtriu rrënjët n’thellësi dheu

PROMETEU

Adem Demaçit

Kur liria ishte ngrirë
në acar dimri rrezengrirë
Prometeu ynë n’zinxhirë
nisi akullin për ta shkrirë

prej të voglit në burg të madh
këmbë e duar lidhur n’pranga
vetëm shpirtin e kishte të lirë
nga qelia i jehonte kënga

Rrap’i kombit n’zemrat tona
me lirinë i kurorëzuar
Lulja në ballë të kurorës
në Pranverën e vonuar

Baca Adem simbol lirie
vepra Jote rreze dielli
e zgjon ëndrrën e përgjumur
Yll Mëngjesi ndrin nga qielli

REÇAKU

Liria fshihet në një pikë gjaku
të një fëmije a të një plaku.1

Riza Beqir Reçeku

Fundi i shekullit plot acar
dyfish dimër në Reçak
ditë e zezë pesëmbëdhjetë janar
Reçaku i trimave u bë me gjak

ekraneve të shpirtit nëpër botë
komunikon vetëm trishtimi
zemra tona grimë dhe copë
veç nga ankthi e pikëllimi

n’gjuhën e dhembjes njerëzore
lajtmotiv vetëm mizoria
mbeti bota e nemitur
vallë u kthyeka barbaria

tok me engjëj Riza Beqiri
ra dëshmor n’prag shtëpie
mu pranë tij ra edhe i biri
ku u fshehka ai gjak lirie

n’zemrën time kam një shpellë
plaga e shpirtit më kullon gjak
midis dhembjes një hon i thellë
loti më rrjedh për Ty Reçak

a ka fashë që ma lidh dhembjen
përveç Vokerit – Mikut Plak
a ilaç që shëron brengën
krimit të hienës t’i vë kapak

FUNDI I KRYEKORBIT

Një korb sillet mbi humnerë
në ëndërr sheh veten skifter

me krra-krra u ngrit n’pushtet
korbëri bëri në Korbëri të vet

kukuvajka i këndoi mbi krye
ogurin e zi lidhur nyje

i tha dielli rreth tij sillet
dhe pa të farë nuk mbillet

nga Ballkani në Japoni
shtriheshka Korbëria e tij

alfabetin e gjithë Korbërisë
kukuvajka me krim e ngjiz

sa herë vetveten e shikon
edhe pasqyrën e shëmton

e lëshoi shpirti mu në Hagë
vendit të vet ia la një vragë

PAVARËSIA

Gjatë të pritëm rreze dielli
me shumë shekuj e dekada
kurorë lulesh midis prilli
të sfiduan në barrikada

akulli shesheve të Dardanisë
i 17 Shkurtit me borë acar
tretej në zemër të shqiptarisë
lavë vullkani magmë e zjarr

për Ty seç na dogji malli
nuk të lejonin të vije dot
kurrë s’të lëshojmë për së gjalli
për Ty derdhëm gjak e lot

me gjithë shpirt na buzëqeshe
Nusja jonë në Kuvend
ballëlartë rrugëve e në sheshe
në zemrat tona zure vend

në ballë të valles Nusja e jetës
dasmë të tillë s’ka parë bota
që nga shekujt e Mesjetës
në Dardani si luhet shota

DIL NGA LOTI

Rifat Kukajt

Ajme në Ulqinin me diell e det
u varfëruam për një poet
në shtator Karvani u ndal
dale vëllezër kam një hall
atje ku toka puthet me detin
nimfa e mashtroi poetin
në vaj ylberi pa një ngjyrë
gazi i fëmijëve në buzë ngrirë
spirancë pikëllimi lëshuam në det
në gjysmështizë zemrat për ty poet
në pikëllim fëmijësh fshihesh kot
të gjejmë në vepra për jetë e mot

burrë i dheut dil nga loti
nga ikja jote u lag moti
fjala jote gaz hare
kurorë ylberi përmbi re

në çdo orë letrare edhe sot
për ty dhembjën ngjyej në lot
në kujtimet tona kudo për besë
sharmi yt me notën – Pesë

DANTJA

Marin Soreskut

Dantja e krijoi Ferrin për shtatë ditë.

Të parën ditë bëri Tokën, Hadin dhe
Cerberin.

Të dytën ditë bëri nëntë rrathët sipas
përmasave të mëkatit si dhe lumin
Akeron, Greminën, liqenin e Koçinit
dhe pusin e Viganëve.

Të tretën ditë, pasi ua kumtoi dënimet,
i sistemoi paq nëpër rrathë të gjithë ata
që s’kanë bërë as mirë, as keq. Fillimisht
vendosi fëmijët e papagëzuar, paganët
e virtytshëm, mëkatarët e epshit, grykësit,
koprracët dhe dorëlirët, idhnakët e të
zymtit dhe në fund – eretikët.

Pasi ia behën edhe të vonuarit e fundit,
Krijuesi u ledhatoi sedrën me shikim
dhe u tha se s’u mbetej veçse të bëhe-
shin kritikë fetarë dhe veprën t’ia merr-
nin nëpër këmbë, ta mallkonin si satana.

Të katërtën dhe të pestën ditë ia kushtoi
vrasësve, vetëvrasësve dhe dhunuesve
kundër Dantes, Krijuesit të Ferrit: i lë-
shoi lolot në kollotumba dhe Virgjilin
me gjithë fatzinjtë e tjerë i la të dëfrehen.

Të gjashtën ditë i kalli në greminë
mashtruesit e femrave, lajkatarët,
simoniakët, fallxhorët, batakçinjtë,
hipokritët, hajdutët, këshilltarët
dinakë, përçarësit dhe falsifikatorët.

Të shtatën ditë pa në i kishte mbetur diç
për të bërë: sakaq iu kujtuan tradhtarët
që për pak sa s’e mashtruan të mbeteshin
në këtë botë.Vrik e vrik i lëshoi në pusin
e Viganëve me kokë teposhtë nëpër Kainë,
Anteronë e Tolome për ta shuar etjen në
liqenin e Koçitit. Por një ëndërr e trishtë
i kalli datën: Virgjili, para se të bënte vetë-
vrasje, i bëri një pyetje shokante: Ku e ke
Beatriçen, Maestro? Me cilin filtron ajo,
herë në Purgator, herë në Parajsë! Pushtet
të plotfuqishëm i la Radamanit e vëllezërve
të tij. Dhe Dantja mendoi se, pas gjithë asaj
pune kolosale, e kishte hak që pikë për pikë
të krijonte Komedinë Hyjnore dhe pastaj
rehat-rehat ta bënte një sy gjumë të amshuar.

LULJA E KOMBIT

Pas fitores drejt në Hagë
shpirtin e lirë duart n’zinxhirë
Lulja e kombit n’zemër plagë
se Ilirinë e donte të lirë

dorë e djathtë e UÇK-së
tok me NATO-n ka luftuar
pse i këputi shpirtit prangat
në bankë të zezë i akuzuar

kryelartë shkon në Hagë
historinë për ta lartësuar
n’shpirt i vishen ca akuza
nga Drejtësia i trishtuar

i pandehur përbetohu
sa ushtarë paramilitarë
kur ta dogjën shpirtin n’djep
pa mëshirë m’i paske vrarë

u betohem n’diell e n’hënë
në Luftën tonë Çlirimtare
vrava veç bisha Karpatevesh
shumë të zeza e barbare

TETA GJYSH

Ezës së vogël

Lulja e zemrës është hyjnore
ambrazianë mjaltë e ftua
me buzëqeshjen engjëllore
Teta Gjysh më quan mua

midis zemre lule shpirti
dhuratë e Zotit engjëlli im
mëngjes shpirti mbesa ime
dritë e dritës në amshim

lozonjare yll mëngjesi
bukuria jote hyjnore
territ të natës i bën dritë
engjëllushe madhështore

në lojën tënde bëhem fëmijë
me ty zemra më bëhet mal
më kthen n’moshën që ke ti
kur më kalëron si kalë

Arif Molliqi, lindi në vitin 1953, është shkrimtar shqiptar nga Kosova, i lindur në Llukë të Epërme afër Deçanit.

Me shkrime ka filluar nga viti i fundit të gjimnazit ( kohë kur filloi të botoi), edhe pse ka shkruar më herët. Në fillim nuk e ngacmonte aq shumë poezia, andaj filloi më humor dhe satirë, n´atë kohë nuk preferohei shumë satira, andaj për ti ikur „keqkuptimeve“ filloj të shkruaj edhe poezi.

Satiren e shkroi krejt padiktueshëm tek gazeta humoristike „ Thumb, duke botuar me pseudonime të ndryshme si; Boksh Baruti, Topuz Bërryli, Prenk Sherri etjera. Gjatë vitit 1977/78 bashkëpunoi në gazeten e studenteve „Bota e re“ ne faqen e kulturës, e sidomos në satirë dhe humor.Këtë bëri edhe më Radio televizionin e Prishtinës, shkroj disa pjesë humoristike që i dha televizioni.

Edhe në „Rilindje“ botoi shumë shkrime saterike gjersa një ditë, të shqetësuar miqët e tij e rekomandojnë; herë për herë ta le satirën sepse ishte gjini letrare e „vështirë“ për kohën. Pas kësaj „këshille“, Molliqi e vazhdoi me intenzivisht me poezi,prozë dhe dramaturgji. Eshtë shpërblye disa herë me vendin e parë dhe të dytë në konkurset letrare për poezi.
[redakto] Veprat

Gjer tani Arif Molliqi ka botuar:

1. “Simfoni për darkën e qenve”, poezi, Prishtinë, 1994
2. “Në udhëkryq pa zhurmë”, (poezi), Toena, Tiranë, 1996
3. “Loja e Sarkofagut”, (dramë), Eurorilindja, Tiranë, 1998,
4. “Psherëtima e zareve”, (poezi), Panteoni, Tiranë, 1999
5. ”Përplasje” (skica dhe mbresa), Fakti, Shkup, 2000
6. "Premiera e një pranvere”, (poezi), Rilindja, Prishtinë, 200
7. “Kafka e ujkut”, (roman), Toena, Tiranë, 2001
8. ”Dëshmorët jetojnë pas vdekjes”, (monografi), Prizren,2002
9. “Shënime nga arkiva e qytetit D.”, (roman), Faik Konica, Prishtinë, 2003
10. “Pelegrinazh i ftohtë në qytetin D.” (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2004
11. “ Loja e dytë e Sarkofagut”, (dramë) Rozafa, Prishtinë (Kjo dramë është marrë për botim nga konkursi letrar i shpallur nga Ministria për Kulturë e Kosovës, për vitin 2003/2004, në mesin e shumë dorëshkrimeve në konkurs)
12. “Portret i pambaruar”, (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2006
13. “Klubi Shqiptar Verrat e Llukës“ në Hamburg“, (monografi), klubi, 2007.
14. "Gruaja e vizatuar nudo", roman, Faik Konica, Prishtinë, 2008.

Antologji

Arif Molliqi, është prezentuar edhe në këto libra dhe antologji:

1. Halil Haxhosaj: “Premtime letrare, shkrime kritike, Prishtinë,2006
2. Shefqet Dibrani: “Libri dhe mbresa”, kritikë letrare, Zvicer 2005,
3. Chelaru Marius, Baki Ymer dhe Luan Topçiu “Antologji e poezisë shqipe”, në gjuhen rumune, një antologji më disa poetë nga Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia, Valman, Rumani, 2006

Nga Jochan Blanke i janë përkthye në gjuhen gjermani disa cikle me poezi dhe është prezentuar nga një forum gjerman në një mbremje poetike në Hamburg më 2007.
[redakto] Lidhje të jashtme:Arif Molliqi shquhet ndër poetët tanë në shumë fusha të letërsisë,është lauruar me çmime dhe çmimin
e fundit e mori nga LSHAKSH në Gjermani ,pra me veprën më të mirë për çmimin Shkreli.

E shikoja Murin e Berlinit të shembur
Qeshën disa fëmijë me mua

Paske ardhur përsëri ky me flamurin e Leninit
I thonë njëri tjetrit -
Kthehu zotëri, gurët e këtij muri janë mykur

Shtrydhi kokën një gjysmë shekulli
Jashtë del ngjyra e kuqe e gjakut
Refugjatet prekin herë murin e herë plagën kokën

Nëpër podrumet e errëta të Evropës
Vendasit e mi shesin flamuj të komunizmit
Kolla e keqe s´na ndalet njëmijë vjet
Njëmijë vjet me flamuj të huaj në dorë

1998

M a u z o l e u


Në gjithçka të kohës
Lesh mërzie po tjerrin

Në Mauzoleun e Atdheut
Do të ndodh diçka e çuditshme

Ndoshta djajtë e kuq pshurrën
Duke brohoritur rrugëve;
Kush dëshiron Atdhe me të lirën!?

shaban cakolli shkruajti:

LULJA E KOMBIT

Pas fitores drejt në Hagë
shpirtin e lirë duart n’zinxhirë
Lulja e kombit n’zemër plagë
se Ilirinë e donte të lirë

dorë e djathtë e UÇK-së
tok me NATO-n ka luftuar
pse i këputi shpirtit prangat
në bankë të zezë i akuzuar

kryelartë shkon në Hagë
historinë për ta lartësuar
n’shpirt i vishen ca akuza
nga Drejtësia i trishtuar

i pandehur përbetohu
sa ushtarë paramilitarë
kur ta dogjën shpirtin n’djep
pa mëshirë m’i paske vrarë

u betohem n’diell e n’hënë
në Luftën tonë Çlirimtare
vrava veç bisha Karpatevesh
shumë të zeza e barbare

Shume e bukur kjo , me pelqeu shume.